Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

panis Col

  • 1 farreus

    a, um [ far ]
    полбенный (panis Col, G)

    Латинско-русский словарь > farreus

  • 2 offa

    ae f.
    1) кусок, кусочек ( panis Col)
    o. melle soporata V — кусок, напоённый мёдом
    inter ōs atque offam multa intervenire potest погов. Cato ap. AG — между ртом и куском многое может произойти, т. е. об успехе дела нельзя судить до окончательного его завершения
    3) опухоль, шишка (nigra in facie o. J)
    4) бесформенный кусок, обрывок ( carmĭnis Pers)
    5) выкидыш, недоносок J, PM

    Латинско-русский словарь > offa

  • 3 farreus

    farreus, a, um (far), I) vom od. aus Getreide, vom od. aus Spelt (Dinkel), spicum, Paul. ex Fest. 280, 9: panis, Col. 7, 12, 10. Gaius 1, 112: mensae (Mehltische = Brotscheiben), Aur. Vict. de orig. gent. Rom. 10, 5. – subst., farreum, eī, n. (sc. libum), der Speltkuchen, Plin. 18, 10. Gaius 1, 110 u. 112. Ulp. fr. 9, 1. Boëth. lib. 2. ad Cic. top. 3, 14. p. 299, 9 u. 11 B. – II) zum Getreide, subst. farreum, eī, n., archaist. = horreum, der Getreideboden, die Scheune, Paul. ex Fest. 102, 6.

    lateinisch-deutsches > farreus

  • 4 farreus

    farreus, a, um (far), I) vom od. aus Getreide, vom od. aus Spelt (Dinkel), spicum, Paul. ex Fest. 280, 9: panis, Col. 7, 12, 10. Gaius 1, 112: mensae (Mehltische = Brotscheiben), Aur. Vict. de orig. gent. Rom. 10, 5. – subst., farreum, eī, n. (sc. libum), der Speltkuchen, Plin. 18, 10. Gaius 1, 110 u. 112. Ulp. fr. 9, 1. Boëth. lib. 2. ad Cic. top. 3, 14. p. 299, 9 u. 11 B. – II) zum Getreide, subst. farreum, eī, n., archaist. = horreum, der Getreideboden, die Scheune, Paul. ex Fest. 102, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > farreus

  • 5 farreum

    farrĕus, a, um, adj. [id.], made of spelt, or in gen. of corn or grain:

    far. vel triticeus panis,

    Col. 7, 12, 10: spicum, an ear of corn, Paul. ex Fest. p. 280, 9 Müll.—
    II.
    Subst.: farrĕum, i, n. (sc. libum), a speltcake, Plin. 18, 3, 3, § 10.

    Lewis & Short latin dictionary > farreum

  • 6 farreus

    farrĕus, a, um, adj. [id.], made of spelt, or in gen. of corn or grain:

    far. vel triticeus panis,

    Col. 7, 12, 10: spicum, an ear of corn, Paul. ex Fest. p. 280, 9 Müll.—
    II.
    Subst.: farrĕum, i, n. (sc. libum), a speltcake, Plin. 18, 3, 3, § 10.

    Lewis & Short latin dictionary > farreus

  • 7 fermentum

    fermentum, ī, n. (ferveo), I) die Gärung, Aufgärung, marrā reici (debet) quaternûm pedum fermento, es muß mit einer kleinen Hacke aufgelockert werden, sodaß es sich auf vier Fuß hebt, Plin. 17, 159: repastinata humus velut fermento quodam intumescit, quillt durch eine Art Gärungsprozeß auf, Col. 4, 1, 7: cum (egesta humus) aliquo quasi fermento abundarit, wenn sie gequollen ist und nicht ganz (in die Gruben) hineingeht, Col. 2, 2, 19: non sine quodam, ut ita dicam, fermento (Gärung, Gärungsprozeß), quo in unum diversa coalescunt, Sen. ep. 84, 4. – übtr., die Aufgärung (Aufwallung) des Gemüts, der Zorn, in fermento esse od. iacēre, Plaut. Cas. 325; merc. 959. – II) meton.: 1) ein Gärungsmittel, Gärstoff, a) der Sauerteig, das Ferment, panis sine fermento, ungesäuertes, Cels.: ebenso panis nullo fermento, Tac.: panis fermentis confectus (angemachtes), Isid. – übtr., velut fermentum cognitionis magis ei (libro) inesse, Solin, praef. 2: eius cognitio fermentum quoddam est vitae ac rei dissociabilis glutinum, Arnob. 2, 32: et istud fermentum (Gärstoff = Ärgernis, Ursache zum Zorn) tibi habe, Iuven. 3, 188. – b) der Dünger, Col. 3, 11, 3. – c) übh. eine in der Gärung begriffene Masse, v. Chaos, Macr. somn. Scip. 2, 2, 15. – 2) das durch Gärung Bewirkte: a) gequollenes Getreide, Malz, Malzbier, Verg. georg. 3, 380. – b) die gehobene, aufgelockerte Erde, Pallad. 3, 18, 1.

    lateinisch-deutsches > fermentum

  • 8 fermentum

    fermentum, ī, n. (ferveo), I) die Gärung, Aufgärung, marrā reici (debet) quaternûm pedum fermento, es muß mit einer kleinen Hacke aufgelockert werden, sodaß es sich auf vier Fuß hebt, Plin. 17, 159: repastinata humus velut fermento quodam intumescit, quillt durch eine Art Gärungsprozeß auf, Col. 4, 1, 7: cum (egesta humus) aliquo quasi fermento abundarit, wenn sie gequollen ist und nicht ganz (in die Gruben) hineingeht, Col. 2, 2, 19: non sine quodam, ut ita dicam, fermento (Gärung, Gärungsprozeß), quo in unum diversa coalescunt, Sen. ep. 84, 4. – übtr., die Aufgärung (Aufwallung) des Gemüts, der Zorn, in fermento esse od. iacēre, Plaut. Cas. 325; merc. 959. – II) meton.: 1) ein Gärungsmittel, Gärstoff, a) der Sauerteig, das Ferment, panis sine fermento, ungesäuertes, Cels.: ebenso panis nullo fermento, Tac.: panis fermentis confectus (angemachtes), Isid. – übtr., velut fermentum cognitionis magis ei (libro) inesse, Solin, praef. 2: eius cognitio fermentum quoddam est vitae ac rei dissociabilis glutinum, Arnob. 2, 32: et istud fermentum (Gärstoff = Ärgernis, Ursache zum Zorn) tibi habe, Iuven. 3, 188. – b) der Dünger, Col. 3, 11, 3. – c) übh. eine in der Gärung begriffene Masse, v. Chaos, Macr. somn. Scip. 2, 2, 15. – 2) das durch Gärung Bewirkte: a) gequollenes Getreide, Malz, Malzbier, Verg. georg. 3,
    ————
    380. – b) die gehobene, aufgelockerte Erde, Pallad. 3, 18, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fermentum

  • 9 cibarius

    cĭbārĭus, a, um, adj. [cibus], pertaining to or suitable for food (class.):

    res,

    Plaut. Capt. 4, 3, 1: leges, i. e. sumptuary laws, laws restraining luxury, Cato ap. Macr. S. 2, 13: uva, suitable only for eating, not for wine, Plin. 14, 3, 4, § 37; cf.:

    uva vilitatis cibariae,

    id. 14, 2, 4, § 35.—
    B.
    Subst.: cĭbārĭa, ōrum, n., food, nutriment, victuals, provisions, fare, ration, fodder (in the jurists a more restricted idea than alimenta, which comprises every thing necessary for sustaining life, Dig. 34, 1, 6; cf. ib. 34, 1, 12; 34, 1, 15;

    and in gen. the whole tit. 1: de alimentis vel cibariis legatis),

    Plaut. Truc. 5, 43; Cato, R. R. 56; Col. 12, 14; Suet. Tib. 46:

    congerere,

    Hor. S. 1, 1, 32;

    Dig. l. l. al.—Of soldiers,

    Varr. L. L. 5, § 90 Müll.; Caes. B. G. 1, 5; 3, 18; Nep. Eum. 8, 7; cf. Liv. 21, 49, 8; Cic. Tusc. 2, 16, 37; Quint. 5, 13, 17; Suet. Galb. 7 al.—Of the provincial magistrates, corn allowed to deputies:

    cibaria praefecti,

    Cic. Att. 6, 3, 6; id. Verr. 2, 3, 30, § 72; 2, 3, 93, §§ 216 and 217; id. Fam. 5, 20, 9.—Of cattle, Cato. R. R. 60; Varr. R. R. 2, 9, 6; 3, 16, 4; Cic. Rosc. Am. 20, 56; Col. 4, 8, 5 al. —In sing., Sen. Ben. 3, 21, 2.—
    II.
    Meton. (in accordance with the fare given to servants), ordinary, common:

    panis,

    black bread, Cic. Tusc. 5, 34, 97 (cf. Isid. Orig. 20, 2, 15: panis cibarius est, qui ad cibum servis datur, nec delicatus); so subst.: cĭbā-rĭum, ii, n., also called cibarium secundarium, the coarser meal which remains after the fine wheat flour, shorts, Plin. 18, 9, 20, § 87: vinum, Varr. ap. Non. p. 93, 14:

    oleum,

    Col. 12. 50, 18 sq.:

    sapor,

    id. 12, 11, 2 Schneid.—
    B.
    Trop.: cibarius Aristoxenus, i. e. an ordinary musician, Varr. ap. Non. p. 93, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > cibarius

  • 10 fermento

    fermento, āvi, ātum, 1, v. a. [id.], to cause to rise or ferment; in pass., to rise, ferment.
    I.
    Lit.:

    panis hordeaceus ervi aut cicerculae farina fermentabatur,

    Plin. 18, 11, 26, § 103; cf.: fermentato pane ali, with fermented, leavened, or light bread, id. ib.:

    fermentatus panis,

    Cels. 2, 25 and 29:

    ficus sinitur fermentari,

    Col. 12, 17, 1; Vulg. Matt. 13, 33.—
    B.
    Transf., to cause to swell or rise up, to break up, loosen:

    terram,

    Varr. R. R. 1, 38, 1; Col. 2, 14, 1; 11, 3, 13.—
    * II.
    Trop., to sour, spoil, Paul. Nol. Carm. 10, 263.—Hence, fermentātus, a, um, P. a.
    A.
    Lit. (acc. to I. B.), loose, soft:

    si deprimatur scobis in regesto, quod est fermentatum plus dipondio semisse,

    Col. 4, 1, 3:

    (optimi canes) debent esse pedibus magnis... solo fermentato ac molli,

    Varr. R. R. 2, 9, 4.—
    * B.
    Trop. (acc. to II.), corrupted, spoiled:

    mores,

    Prud. Apoth. 354.

    Lewis & Short latin dictionary > fermento

  • 11 fermento

    fermento, āvī, ātum, āre (fermentum), gären-, aufgären machen, im Passiv in Gärung geraten, aufgären, I) eig.: A) im allg.: panis ervi farinā fermentabatur, Plin.: ficus fermentatur, Col.: farina fermentata, Serv. Verg. Aen. 1, 179 Thilo: panis fermentatus, gesäuertes Brot, Cels. u. Plin. – B) prägn., locker machen, terram, Varro u. Col. – solum (die Fußsohle des Hundes) ut fermentatum et molle (Ggstz. durum), schwellend = sich sanft erhebend, Varro. – II) übtr., säuern = verderben, f. iocos dulces satirae mordentis aceto, Paul. Nol. carm. 10, 263: totum orbem terrarum peccatis Afrorum fermentatum esse criminantur, Augustin. c. epp. Parmen. 2. § 42: mores fermentati, Prud. apoth. 354.

    lateinisch-deutsches > fermento

  • 12 confio

    confīo, fĭĕri même sens que conficior, pass. de conficio. [st2]1 [-] être fait, s'effectuer, s'accomplir, se produire, avoir lieu. [st2]2 [-] être consommé.    - usité seul. aux formes verbales suivantes: confieri, confit, confiunt, confiat, confiant, confieret, confierent.    - confit res utroque modo, Lucr.: cette chose se fait de deux manières.    - confiet id, Lucr.: cela se fera.    - ut confiat panis diligenter curare, Col.: avoir soin que le pain soit bien fait.    - si confit hoc quod volo, Ter.: si ce que je souhaite arrive.
    * * *
    confīo, fĭĕri même sens que conficior, pass. de conficio. [st2]1 [-] être fait, s'effectuer, s'accomplir, se produire, avoir lieu. [st2]2 [-] être consommé.    - usité seul. aux formes verbales suivantes: confieri, confit, confiunt, confiat, confiant, confieret, confierent.    - confit res utroque modo, Lucr.: cette chose se fait de deux manières.    - confiet id, Lucr.: cela se fera.    - ut confiat panis diligenter curare, Col.: avoir soin que le pain soit bien fait.    - si confit hoc quod volo, Ter.: si ce que je souhaite arrive.
    * * *
        Confio, pen. prod. confis, confieri, pen. cor. passiuam habet significationem. Columel. Estre faict.

    Dictionarium latinogallicum > confio

  • 13 fermento

    fermento, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] faire fermenter, faire entrer en fermentation. [st2]2 [-] Varr. amollir (la terre). [st2]3 [-] au fig. P.-Nol. aigrir, gâter.    - fermentari, Col.: fermenter.    - panis ervi farinā fermentabatur, Plin.: le pain était mis en fermentation au moyen de la farine de lentille.    - fermentare jocos aceto, P.-Nol.: faire tourner à l'aigre les plaisanteries.
    * * *
    fermento, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] faire fermenter, faire entrer en fermentation. [st2]2 [-] Varr. amollir (la terre). [st2]3 [-] au fig. P.-Nol. aigrir, gâter.    - fermentari, Col.: fermenter.    - panis ervi farinā fermentabatur, Plin.: le pain était mis en fermentation au moyen de la farine de lentille.    - fermentare jocos aceto, P.-Nol.: faire tourner à l'aigre les plaisanteries.
    * * *
        Fermento, fermentas, fermentare. Plin. Faire lever la paste.
    \
        Fermentare terram. Columel. Faire la terre legiere et veule, et comme enflee, C'est le contraire de Espessir et serrer ou endurcir, Laisser yverner la terre, à fin que les mottes se rompent, et se mettent comme en pouldre.

    Dictionarium latinogallicum > fermento

  • 14 fermentum

    fermentum, i, n. [*fervimentum, ferveo] [st2]1 [-] ferment, levain. [st2]2 [-] fermentation, gonflement (de la terre). [st2]3 [-] cervoise (boisson fermentée). [st2]4 [-] fermentation (de l'âme), colère; dépit, aigreur.    - repastinata humus velut fermento quodam intumescit, Col.: la terre, à la suite d'un binage, se gonfle, comme sous l'action d'un ferment.    - in fermento esse, Plaut.: s'emporter.    - panis sine fermento, Cels.: pain sans levain.
    * * *
    fermentum, i, n. [*fervimentum, ferveo] [st2]1 [-] ferment, levain. [st2]2 [-] fermentation, gonflement (de la terre). [st2]3 [-] cervoise (boisson fermentée). [st2]4 [-] fermentation (de l'âme), colère; dépit, aigreur.    - repastinata humus velut fermento quodam intumescit, Col.: la terre, à la suite d'un binage, se gonfle, comme sous l'action d'un ferment.    - in fermento esse, Plaut.: s'emporter.    - panis sine fermento, Cels.: pain sans levain.
    * * *
        Fermentum, huius fermenti. Plin. Levain.
    \
        Iacere in fermento, vel esse, per translationem. Plaut. Estre enflé, despit, et courroucé.
    \
        In fermentum congerere terram. Colum. Mettre par petits monceaux pour la meurir et yverner.

    Dictionarium latinogallicum > fermentum

  • 15 fermento

    fermento, āvī, ātum, āre (fermentum), gären-, aufgären machen, im Passiv in Gärung geraten, aufgären, I) eig.: A) im allg.: panis ervi farinā fermentabatur, Plin.: ficus fermentatur, Col.: farina fermentata, Serv. Verg. Aen. 1, 179 Thilo: panis fermentatus, gesäuertes Brot, Cels. u. Plin. – B) prägn., locker machen, terram, Varro u. Col. – solum (die Fußsohle des Hundes) ut fermentatum et molle (Ggstz. durum), schwellend = sich sanft erhebend, Varro. – II) übtr., säuern = verderben, f. iocos dulces satirae mordentis aceto, Paul. Nol. carm. 10, 263: totum orbem terrarum peccatis Afrorum fermentatum esse criminantur, Augustin. c. epp. Parmen. 2. § 42: mores fermentati, Prud. apoth. 354.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fermento

  • 16 infirma

    in-firmus, a, um (post-class. infir-mis, e, Amm. 20, 6), adj., not strong, weak, feeble.
    I.
    Lit.:

    viribus infirmis,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 95:

    valetudo,

    id. Brut. 48, 180:

    classis inops et infirma,

    id. Verr. 2, 5, 33, § 86:

    valetudo infirmissima,

    id. de Or. 1, 45. —Hence, infirm, indisposed, sick:

    sum admodum infirmus,

    Cic. Ac. 1, 4, 14; Plin. Ep. 7, 26:

    pecus,

    i. e. sheep, Ov. Ib. 44:

    lumen solis,

    weak, feeble, Luc. 5, 545:

    infirmior est panis ex polline,

    less nourishing, Cels. 2, 18:

    infirmissimus cibarius panis,

    id. ib.:

    saporis vinum,

    Col. 3, 7:

    infirmissimae arbores,

    Plin. 17, 24, 37, § 217:

    nervi,

    weak, id. 23, 2, 28, § 59:

    civitas exigua et infirma,

    Caes. B. G. 7, 17.—With ad:

    infirmi ad resistendum,

    Caes. B. C. 3, 9, 3:

    infirmior ad haec omnia,

    Plin. 36, 20, 37, § 145.—With adversus:

    fama, infirmissimum adversus viros fortes telum,

    Curt. 4, 14.— In neutr. pl. subst.: infirma, ōrum, the weak parts:

    lineae,

    Plin. 9, 43, 67, § 145.—
    II.
    Trop., weak in mind or character, superstitious, pusillanimous, inconstant, light-minded:

    tenuis atque infirmi haec animi videri,

    Caes. B. C. 1, 32:

    quippe minuti Semper et infirmi est animi voluptas ultio,

    Juv. 13, 190:

    sum paulo infirmior,

    Hor. S. 1, 9, 71:

    quorum concursu terrentur infirmiores,

    Caes. B. C. 1, 3, 5:

    homines infirmissimi,

    very uncertain, not to be depended on, Col. 3, 10, 6.—Of things, of no weight or consequence, weak, trivial, inconclusive:

    omnino ad probandum utraque res infirma et nugatoria est,

    Cic. Caecin. 23, 64:

    quod apud omnes leve et infirmum est,

    id. Rosc. Com. 2, 6:

    cautiones,

    id. Fam. 7, 18:

    infirmiore vinculo (amicitiae) contrahi,

    Liv. 7, 30, 2. —Hence, advv.
    A.
    Form infirmē.
    1.
    Weakly, faintly, not strongly, not very:

    infirme animatus,

    Cic. Fam. 15, 1, 3. — Of speech, feebly, without vigor of expression:

    jejune et infirme,

    Plin. Ep. 1, 20, 21.—
    2.
    Weak-mindedly, superstitiously:

    tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat,

    Suet. Aug. 9. —
    B.
    Form infirmĭter, weakly, feebly, without energy:

    infirmiter invalideque dicere,

    Arn. 7, 250.

    Lewis & Short latin dictionary > infirma

  • 17 infirmus

    in-firmus, a, um (post-class. infir-mis, e, Amm. 20, 6), adj., not strong, weak, feeble.
    I.
    Lit.:

    viribus infirmis,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 95:

    valetudo,

    id. Brut. 48, 180:

    classis inops et infirma,

    id. Verr. 2, 5, 33, § 86:

    valetudo infirmissima,

    id. de Or. 1, 45. —Hence, infirm, indisposed, sick:

    sum admodum infirmus,

    Cic. Ac. 1, 4, 14; Plin. Ep. 7, 26:

    pecus,

    i. e. sheep, Ov. Ib. 44:

    lumen solis,

    weak, feeble, Luc. 5, 545:

    infirmior est panis ex polline,

    less nourishing, Cels. 2, 18:

    infirmissimus cibarius panis,

    id. ib.:

    saporis vinum,

    Col. 3, 7:

    infirmissimae arbores,

    Plin. 17, 24, 37, § 217:

    nervi,

    weak, id. 23, 2, 28, § 59:

    civitas exigua et infirma,

    Caes. B. G. 7, 17.—With ad:

    infirmi ad resistendum,

    Caes. B. C. 3, 9, 3:

    infirmior ad haec omnia,

    Plin. 36, 20, 37, § 145.—With adversus:

    fama, infirmissimum adversus viros fortes telum,

    Curt. 4, 14.— In neutr. pl. subst.: infirma, ōrum, the weak parts:

    lineae,

    Plin. 9, 43, 67, § 145.—
    II.
    Trop., weak in mind or character, superstitious, pusillanimous, inconstant, light-minded:

    tenuis atque infirmi haec animi videri,

    Caes. B. C. 1, 32:

    quippe minuti Semper et infirmi est animi voluptas ultio,

    Juv. 13, 190:

    sum paulo infirmior,

    Hor. S. 1, 9, 71:

    quorum concursu terrentur infirmiores,

    Caes. B. C. 1, 3, 5:

    homines infirmissimi,

    very uncertain, not to be depended on, Col. 3, 10, 6.—Of things, of no weight or consequence, weak, trivial, inconclusive:

    omnino ad probandum utraque res infirma et nugatoria est,

    Cic. Caecin. 23, 64:

    quod apud omnes leve et infirmum est,

    id. Rosc. Com. 2, 6:

    cautiones,

    id. Fam. 7, 18:

    infirmiore vinculo (amicitiae) contrahi,

    Liv. 7, 30, 2. —Hence, advv.
    A.
    Form infirmē.
    1.
    Weakly, faintly, not strongly, not very:

    infirme animatus,

    Cic. Fam. 15, 1, 3. — Of speech, feebly, without vigor of expression:

    jejune et infirme,

    Plin. Ep. 1, 20, 21.—
    2.
    Weak-mindedly, superstitiously:

    tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat,

    Suet. Aug. 9. —
    B.
    Form infirmĭter, weakly, feebly, without energy:

    infirmiter invalideque dicere,

    Arn. 7, 250.

    Lewis & Short latin dictionary > infirmus

  • 18 exploro

    explōro, āvī, ātum, āre, ausspähen, I) übh. spähend etw. aufsuchen, zu ermitteln suchen, untersuchen, durchsuchen, A) im allg.: Africam, Cic.: ambitum Africae, Plin.: locum castris idoneum, Caes.: onera vehiculorum, Suet.: cubiculum, Suet. – altera (manus) motu caecum iter explorat, Ov. – B) insbes.: 1) umherspähend-, bes. durch Kundschafter od. als Kundschafter aufsuchen = auskundschaften, erforschen, erspähen, ausspähen, per homines talis negotii artifices itinera egressusque eius postremo loca atque tempora cuncta explorat, Sall.: hostium iter, Caes. u. Sall.: hostium consilium, Caes. – u. im Abl. absol., explorato u. ante explorato od. explorato ante, nachdem man (vorher) Kundschaft eingezogen (Ggstz. inexplorato), Liv. – m. folg. indir. Fragesatz, speculatoribus in omnes partes dimissis explorat, quo commodissime itinere vallem transire possit, Caes.: inde ex propinquo explorans, quid hostes agerent, Liv.: pateatne mihi Campana vetante urbs Decio, explorare libet, Sil. – 2) übtr.: a) übh. etwas erkunden, erforschen, ausforschen, zu ermitteln (auszumitteln, ausfindig zu machen) suchen, auf den Grund zu kommen suchen, sed explora rem totam, erforsche die Sache gründlich, Cic. – m. folg. indir. Fragesatz, quam colat, explorant, iuvenis Phoebeius urbem, Ov.: cum diligentius exploraremus, qui homines inhabitarent nobile solum, Petron.: id simulaveritne... an etc., parum exploratum est, Sall.: transfugas, Iugurtha ubi gentium aut quid agitaret, cum paucisne esset aut exercitum haberet, uti sese victus gereret, exploratum dimisit, Sall.: ut exploraret, quae ubertas eius (metalli) esset, quis status, an aliquid futuris vetus reliquisset avaritia, Sen.: exploret, utrum adversā valetudine inhibitus restiterit, an pigritiā delituerit, Col. – m. folg. Finalsatz mit ne u. Konj., ne quid labefactum viribus ignis corruat, explorat, Ov. met. 2, 402. – m. de u. Abl., de Macedonico bello, Liv. – u. im Abl. absol. m. folg. Acc. u. Infin., explorato profectos esse amicos, nachdem er Kunde erlangt, erfahren hatte, daß usw., Tac. hist. 2, 49. – bes. jmds. Gesinnung ausforschen, regis animum, Liv.: animos, Ov.: de voluntate alcis, Nep. – b) nach Gelegenheit zu etwas spähen, auf Mittel u. Wege zu etwas sinnen, fugam domini, Cic.: insidias ovilia circum, Verg. – II) prägn. = die Beschaffenheit (Tüchtigkeit, Güte) von etwas untersuchen, etwas prüfen, probieren, 1) eig.: portas, untersuchen (ob sie fest sind), Verg.: explorat robora fumus, prüft das Holz (ob es fest ist, ob er nicht in dasselbe eindringen kann), Verg.: taurus cornua in adversis truncis explorat, Lucan.: obstetrix virginis cuiusdam integritatem manu velut explorans, Augustin. de civ. dei 1, 18. p. 30, 15 D.2dah. gustu explorare alqd, etwas durch Kosten prüfen, kosten (um sich von der gehörigen Beschaffenheit zu überzeugen), maturitatem, Col.: panis potionisque bonitatem, Col.: epulas, cibos potusque, Tac. – 2) übtr., jmds. Treue usw. auf die Probe stellen, prüfen, tyranni fidem, Lucan. 8, 582: secundae res acrioribus stimulis animos explorant, mit schärferem Stachel prüft Wohlergehen das Herz, Tac. hist. 1, 15.

    lateinisch-deutsches > exploro

  • 19 gustus

    gūstus, ūs, m. ( gotisch kustus, ahd. kust, Prüfung), das Kosten, I) im allg., das (mäßige) Genießen, der (mäßige) Genuß von etwas, graminis cuiusdam, Quint. 5, 8, 1: sine crebro salis gustu, Plin. 31, 61. – II) insbes., das Kosten einer Speise, um ihren Geschmack kennen zu lernen, das Schmecken, der Geschmack, A) eig. u. übtr., 1) eig.: gustu explorare cibum, potum alcis, Tac., panis, potionis bonitatem, Col.: gustu libata potio, ein vorhergekostetes G., Tac. – 2) übtr., der Vorschmack, die Probe, das Pröbchen, Plin. ep.: dare alci gustum, Sen., gustum alcis rei, Col.: si hoc, quod gustui mittimus, non displicebit, *Fronto princ. hist. in. p. 202 N. (cod. gusto). – B) meton.: 1) das Gekostete: a) das Vorgericht, die Vorspeise, Mart. 11, 31, 4 u.a.: dass. Nbf. gūstum, ī, n., Apic., 4, 181 sqq. Porphyr. Hor. sat. 1, 3, 6. – b) ein Schluck Wasser, Petron. 77. § 7. – 2) = sapor, der Geschmack einer Sache, a) eig., Cels. u.a.: gustus vini austerior, Plin. – b) übtr.: sermo prae se ferens in verbis proprium quendam gustum urbis, Quint. 6, 3, 17. – 3) = gustatus, der Geschmack als Sinn, der Geschmackssinn, Cels. 4, 26 (19). Col. 1, 8, 18: neben den andern Sinnen (visus, auditus, tactus, odoratus), Gell. 6, 7 (6), 1 u. 19, 2, 1. Macr. 7, 9, 16. Augustin. epist. 137, 6. Ambros. in Luc. 7. § 113 u. 140. Schol. Bern. Verg. georg. 2, 246. – / Cic. Phil. 2, 115 liest man längst gustatum, u. Cic. in Clod. et Cur. 4. no. 4 ist wahrsch. auch gustatu st. gustu (Dat.) zu lesen. – Form gusti = gustui, Petron. 76, 5 non mehercules mi haec iactura gusti fuit.

    lateinisch-deutsches > gustus

  • 20 exploro

    explōro, āvī, ātum, āre, ausspähen, I) übh. spähend etw. aufsuchen, zu ermitteln suchen, untersuchen, durchsuchen, A) im allg.: Africam, Cic.: ambitum Africae, Plin.: locum castris idoneum, Caes.: onera vehiculorum, Suet.: cubiculum, Suet. – altera (manus) motu caecum iter explorat, Ov. – B) insbes.: 1) umherspähend-, bes. durch Kundschafter od. als Kundschafter aufsuchen = auskundschaften, erforschen, erspähen, ausspähen, per homines talis negotii artifices itinera egressusque eius postremo loca atque tempora cuncta explorat, Sall.: hostium iter, Caes. u. Sall.: hostium consilium, Caes. – u. im Abl. absol., explorato u. ante explorato od. explorato ante, nachdem man (vorher) Kundschaft eingezogen (Ggstz. inexplorato), Liv. – m. folg. indir. Fragesatz, speculatoribus in omnes partes dimissis explorat, quo commodissime itinere vallem transire possit, Caes.: inde ex propinquo explorans, quid hostes agerent, Liv.: pateatne mihi Campana vetante urbs Decio, explorare libet, Sil. – 2) übtr.: a) übh. etwas erkunden, erforschen, ausforschen, zu ermitteln (auszumitteln, ausfindig zu machen) suchen, auf den Grund zu kommen suchen, sed explora rem totam, erforsche die Sache gründlich, Cic. – m. folg. indir. Fragesatz, quam colat, explorant, iuvenis Phoebeius urbem, Ov.: cum diligentius exploraremus, qui homines inhabitar-
    ————
    ent nobile solum, Petron.: id simulaveritne... an etc., parum exploratum est, Sall.: transfugas, Iugurtha ubi gentium aut quid agitaret, cum paucisne esset aut exercitum haberet, uti sese victus gereret, exploratum dimisit, Sall.: ut exploraret, quae ubertas eius (metalli) esset, quis status, an aliquid futuris vetus reliquisset avaritia, Sen.: exploret, utrum adversā valetudine inhibitus restiterit, an pigritiā delituerit, Col. – m. folg. Finalsatz mit ne u. Konj., ne quid labefactum viribus ignis corruat, explorat, Ov. met. 2, 402. – m. de u. Abl., de Macedonico bello, Liv. – u. im Abl. absol. m. folg. Acc. u. Infin., explorato profectos esse amicos, nachdem er Kunde erlangt, erfahren hatte, daß usw., Tac. hist. 2, 49. – bes. jmds. Gesinnung ausforschen, regis animum, Liv.: animos, Ov.: de voluntate alcis, Nep. – b) nach Gelegenheit zu etwas spähen, auf Mittel u. Wege zu etwas sinnen, fugam domini, Cic.: insidias ovilia circum, Verg. – II) prägn. = die Beschaffenheit (Tüchtigkeit, Güte) von etwas untersuchen, etwas prüfen, probieren, 1) eig.: portas, untersuchen (ob sie fest sind), Verg.: explorat robora fumus, prüft das Holz (ob es fest ist, ob er nicht in dasselbe eindringen kann), Verg.: taurus cornua in adversis truncis explorat, Lucan.: obstetrix virginis cuiusdam integritatem manu velut explorans, Augustin. de civ. dei 1, 18. p. 30, 15 D.2dah. gustu explorare alqd, etwas durch Kosten prüfen,
    ————
    kosten (um sich von der gehörigen Beschaffenheit zu überzeugen), maturitatem, Col.: panis potionisque bonitatem, Col.: epulas, cibos potusque, Tac. – 2) übtr., jmds. Treue usw. auf die Probe stellen, prüfen, tyranni fidem, Lucan. 8, 582: secundae res acrioribus stimulis animos explorant, mit schärferem Stachel prüft Wohlergehen das Herz, Tac. hist. 1, 15.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exploro

См. также в других словарях:

  • compagno — compagno1 agg. [da compagno2]. [di cosa o, più raram., di persona, che fa il paio con un altra e, anche, che ha molti o tutti i tratti in comune con un altra, anche con la prep. di ] ▶◀ pari (a), simile (a), uguale (a). ↓ analogo (a).   compagno2 …   Enciclopedia Italiana

  • ЕВХАРИСТИЯ. ЧАСТЬ II — Е. в православной Церкви II тысячелетия Е. в Византии в XI в. К XI в. визант. богослужение приобрело почти тот вид, какой оно сохраняло в правосл. Церкви все последующее тысячелетие; в его основе лежала древняя к польская традиция, значительно… …   Православная энциклопедия

  • АНТИДОР — [греч. ἀντίδωρον вместо Даров], в визант. обряде части агничной просфоры, оставшиеся после изъятия из нее св. Агнца; одна из святынь правосл. Церкви. Регулярно обычай вкушения А. отмечается уже в памятниках Студийского устава, где термин «А.» еще …   Православная энциклопедия

  • Psautier réformé italien — Le Psautier réformé italien est un corpus de psaumes et de mélodies en usage durant les services religieux par la communauté protestante italophone. Aux XVIe et XVIIe siècles, il est l équivalent italophone du Psautier de Genève, destiné… …   Wikipédia en Français

  • The Real Presence of Christ in the Eucharist —     The Real Presence of Christ in the Eucharist     † Catholic Encyclopedia ► The Real Presence of Christ in the Eucharist     In this article we shall consider:     ♦ the fact of the Real Presence, which is, indeed, the central dogma;     ♦ the …   Catholic encyclopedia

  • Wasser — 1. Alle kleinen Wasser laufen in die grossen. – Simrock, 11227; Körte, 6528; Braun, I, 4928. »Die kleinen Wasser allgemein laufen in die grossen hinein.« Die Russen: Das Wasser, was die Ladoga der Newa gibt, gibt die Newa dem Finnischen Meerbusen …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • Sacrifice of the Mass — • The word Mass (missa) first established itself as the general designation for the Eucharistic Sacrifice in the West after the time of Pope Gregory the Great, the early Church having used the expression the breaking of bread (fractio panis) or… …   Catholic encyclopedia

  • PAN — (Del lat. panis.) ► sustantivo masculino 1 COCINA Masa de harina, si no se especifica otro grano, de trigo, levadura y agua, cocida al horno después de fermentar, que sirve de alimento: ■ el pan es considerado un elemento básico en la… …   Enciclopedia Universal

  • Pan — (Del lat. panis.) ► sustantivo masculino 1 COCINA Masa de harina, si no se especifica otro grano, de trigo, levadura y agua, cocida al horno después de fermentar, que sirve de alimento: ■ el pan es considerado un elemento básico en la… …   Enciclopedia Universal

  • ЕВХАРИСТИЯ. ЧАСТЬ I — [греч. Εὐχαριστία], главное таинство христ. Церкви, состоящее в преложении (μεταβολή изменение, превращение) приготовленных Даров (хлеба и разбавленного водой вина) в Тело и Кровь Христовы и причащении (κοινωνία приобщение; μετάληψις принятие)… …   Православная энциклопедия

  • pain — (pin ; l n ne se lie pas : pain au lait ; au pluriel, l s se lie : des pain z au lait. Au XVIe siècle, Lacroix du Maine dit que pain était la prononciation parisienne, et qu ailleurs on prononçait pin, mais il ne dit pas ce qu était cette… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»